Veenkelonioale vondst

t Nije album van Bert Hadders en de Nozems haar zoch al n haile zet aankondegd. As je voak noar De Centrale op Radio Noord luustern, ken je vervast zien verhoal over de biezundere vondst dij e dee op n rommelmaarkt: doar haar hai n ol bandrecorder kocht mit n puut vol geluudsbanden. Dizze banden kwammen uut de noaloatenschop van Gradus J. Bosklopper, n antropoloog dij in de joaren ’50 en ’60 van de veurege aiw in de Drìnts-Grunneger veenkelonies bie t pad was om opnoames te moaken van laidjes dij doar zongen wuiren.

Doarmit was n muzikoale schat vastlegd. De geluudskwaliteit was nait slim goud en bie zetten zulfs te slecht om te verstoan, mor t nivo van de laidjes was hoog. Volgens Hadders kon zien ontdekken net zo belangriek wezen veur de veenkelonioale kultuurgeschiedenis as de vondst van de Slochter gasbèlle veur de Nederlandse economie. Nait veur onzent, want Grunnen is nait bepoald n twijde Texas worden (mor doar gaait t hier nait over).

n Artiest dij zo’n muzikoale riekdom in handen krigt, zol nait wies wezen as e doar nait mit aan d’loop ging. En Bert Hadders as bewoaker van veenkelonioal kultureel aarfgoud, t kon minder. Hai hof bloots de laidjes opklandern om ze geschikt te moaken veur n album. Bie t biewaarken van de teksten het e wat goaten in d’opnoames opvuld. Smangs kinst dat heuren, want komst wel es n element tegen dij in de Bosklopper-tied nait beston.

De Veenkelonies as boakermat van de Grunneger blues, country en rock ‘n roll, wèl haar dat nou toch docht? Of zel dit schiere verhoal van Bert Hadders veuraal n staark verhoal wezen? Och, k vuil mie wel zoveul veenkelonioal, dat k der slimme geern in leuven wil.