Wachtkoamer

Johan Baarghoes zat veur t roam en keek wezenloos noar boeten. Weer n dag in leegte, zo as aal doagen. Mor gelukkeg zat hai nait achter de geroaniums, dij haren ze nait in t verpleeghuus. Hai zat wel in de wachtkoamer … dij veur zien dood. Johan was nog mor 35 joar en aiglieks was zien leven al veurbie.

Zo’n mooi leven haar Johan nait, mor hai haar gain keus, von hai zulf. Naargens aans vuilde hai zoch vaaileg. As hom nog es wat overkwam, waren doar altied dokters en verpleegsters dij hom helpen konden. Stel die veur dat der thuus wat mit hom gebeurde, den kon aal hulp wel es te loat wezen. En hai wol nog nait dood. Johan mog gerust in huus kommen, zee zien moe. Mor Johan duurde dat nait, zee zien moe. Johan was baange in huus, zee zien moe. Mor dat is mor t haalve verhoal.

Johan wuir baange moakt in huus. En dat zeg ik. Zien moe haar der haaldal gain verlet van, dat Johan in huus kwam. n Oetwozzen, gehandicapte zeun dij veul verzörgen neudeg haar, doarmit was zai heur vrijhaid kwiet. Den kon ze nait meer winkeln of zomor aan de flotter goan. k Leuf dat ze wel geern bie t pad wezen mog. En ik zeg nait dat dat nait mag, mor is dat n reden om nait veur joen kinder te zörgen? Zai dee veurkommen dat Johan baange was en dat zai de zörg veur hom nait aankon. En dat kon wel zo wezen, mor Johan was veuraal ook lasteg. Zien moe was bliede dat ze van hom òf was. Zien voader von der niks van. Of hai haar niks te vinden, zo’n hozezokke leek e mie ook wel tou.

Zien ollu kwammen ain moal in de weke bie hom, sundoagssmörgens noa elven. Rond de middag gingen ze vot te eten, as Johan mit de rest van de bewoners noar d’eetzoal ging. As tegen ain uur t eten doan was, waren d’ollu der weer. Noa t theedrinken gingen ze weer vot, den was t mainsttied nog gain vaar uur. Laanger konden ze echt nait blieven, want t is ja zo wied rieden van d’aine noar d’aander kaande van de pervinzie. Zien bruier kwam hoast nooit, meschain n poar moal in t joar. Aander femilie zag e haaldal nait, dij wozzen hail nait woar of e was, leek t wel.

Johan was doar hail nuver votstopt, mor leek dat nait ains deur te hebben. Hai von dat zien leven goud was en dat e goud op stee was. Ik von dat e n leeg en zinloos bestoan haar, op n stee woar ik nog nait dood vonden worden wol. Doar heb je niks, doar kin je niks, doar dou je niks. En der komt n mement dat je ook niks meer willen.

Johan zat gewoon te wachten op zien dood. Of te wachten dat zien haart stopde mit bonzen. Want leven dee hai al nait meer. n Joar of wat leden is e uut tied kommen, heb k heurd. Houlaank leden wait ik nait. k Bin der al joaren nait west en k heb der mit gainaine kontakt meer. Toun ik t heurde, kon k aiglieks gain meelie mit Johan hebben. Bie zien bestoan nog wel, mor zien overlieden kon allenneg mor n verlözzen wezen.

Zo zol ik nait leven willen, veur zowied je dat nog n leven nuimen kinnen. As je jong (of old) binnen en nog wat van joen leven moaken willen, heur je nait in zo’n verpleeghuus. Gelukkeg huift dat nait. t Kin ook aans. Mor of zo’n Johan dat ook kon …?